Już jutro (21 października) rozpoczyna się 5. edycja American Film Festival. W tym roku załoga Recenzentów.pl niestety nie wybiera się do Wrocławia, ale jak zwykle dobrze przyjrzeliśmy się programowi festiwalu – i musimy przyznać, że robiliśmy to z wielkim żalem, gdyż tym razem Roman Gutek i spółka naprawdę się postarali. Oto lista 10 filmów, które na pewno byśmy zobaczyli w trakcie AFF. Zazdrościmy wszystkim tym, którzy będą mieli taką okazję.

Foxcatcher, reż. Bennett Miller (USA, 2014)

Dramatyczna historia olimpijskich zapaśników, braci Marka i Davida Schultzów, i ich skomplikowanej relacji z ekscentrycznym bogaczem, Johnem du Pontem. Zakompleksiony, chorobliwie ambitny multimilioner pragnie stworzyć zwycięską grupę sportową. Wykorzystuje słabość Marka, żyjącego w cieniu starszego brata. Szybko staje się dla chłopaka autorytetem, zastępuje nieobecnego ojca. Nie potrafi jednak zaakceptować bliskiej relacji braci i oddać pola Davidowi, mającemu naturalny przywódczy dryg. Atmosfera zaczyna gęstnieć.

Coś za mną chodzi, It Follows, reż. David Robert Mitchell (USA, 2014)

Prawie naga dziewczyna wybiega na ulicę. Coś albo ktoś ją goni. Już niedługo w podobnej sytuacji znajdzie się dziewiętnastoletnia Jay, która od dzieciństwa chciała iść z kimś fajnym na randkę. Gdy jej marzenie wreszcie się spełni – pewien chłopak zaprasza ją do kina, na kolację, a w końcu do swojego samochodu zaparkowanego gdzieś na odludziu – dziewczyna odkryje, że ma to nieoczekiwane konsekwencje. W trakcie seksu chłopak rzuca na nią klątwę – z Jay zostanie krwawy strzęp, jeśli nie przekaże przekleństwa kolejnej osobie. Może to zrobić oczywiście tylko w łóżku. Jay początkowo nie bierze poważnie gróźb, dopiero gdy objawia jej się upiorna staruszka, zaczyna wierzyć w nieuchronność losu. I szukać kochanka.

Krogulec, Buzzard, reż. Joel Potrykus (USA, 2014)

Dziwaczna hybryda czarnej komedii i psychodelicznego horroru, w której reżyser kpi sobie z kulturowych wzorców kontestacji. Jego współczesny „człowiek zbuntowany”, owoc spotkania Freddy’ego Krugera z Albertem Camusem, opycha się jedzeniem z fast foodów, katuje sąsiadów heavy metalem, a swoją wyobraźnię kształtuje za pomocą brutalnych gier wideo. Przy okazji Marty prowadzi także krucjatę przeciw korporacyjnej rzeczywistości. Współczesny Don Kichot z obskurnej kawalerki stopniowo przestaje odróżniać prawdę od fikcji i staje się zakładnikiem swojej zwichrowanej wyobraźni.

Palo Alto, reż. Gia Coppola (USA, 2013)

Czuła historia dorastania, o niespiesznym tempie i melancholijnej atmosferze, pokazująca niepokoje wychowanków amerykańskich przedmieść. Wrażliwa April chce robić dobre rzeczy, ale zamiast filantropii wybiera ryzykowny romans z wuefistą. Teddy pod wpływem alkoholu rozbija się po okolicy samochodem, a Chrissy szuka bliskości w przypadkowych kontaktach seksualnych. Grono znajomych dopełnia nadgorliwy Fred, któremu zdarza się biegać po cmentarzu z elektryczną piłą.

Dotyk zła, Touch of Evil, reż. Orson Welles (USA, 1958)

Niepokazywana dotąd w Polsce wersja reżyserska filmu Dotyk zła, zmontowana według wskazówek autora w 1989 roku. W kryminale, którego akcja rozgrywa się w niewielkim miasteczku pod meksykańską granicą, główne role grają Charlton Heston i przyszła gwiazda Psychozy Janet Leigh, zaś w epizodzie pojawia się Marlena Dietrich. Najważniejsze są tajemnice, niejednoznaczność bohaterów i zwodzenie widza. Wszystko zaczyna się od trzęsienia ziemi – wybucha samochód, w którym siedzi lokalny biznesmen. Świadkiem zdarzenia jest meksykański policjant, próbujący na własną rękę rozwikłać zagadkę jego śmierci. Nie po drodze mu jednak z miejscowym stróżem prawa (w tej roli otyły, naburmuszony Orson Welles).

Manglehorn, reż. David Gordon Green (USA, 2014)

Gdzieś na bezdrożach Teksasu mieszka ślusarz Manglehorn, dawny trener futbolu. Za dnia dorabia klucze i otwiera zatrzaśnięte samochody, przez całą dobę żyje w emocjonalnym zamknięciu i towarzyskiej pustce. Jego syn Jacob pracuje w wielkim mieście i dzwoni do ojca tylko wtedy, kiedy musi. Żona po rozwodzie wyjechała, a jedyną podporą mężczyzny jest kotka Fanny. Manglehorn ma rytuał: codziennie pisze listy do Clary, w której był zakochany wiele lat temu, a z którą nie ma od tamtego czasu kontaktu. Często spotyka Dawn, ciepłą i spokojną kasjerkę z małego banku, ale nie przychodzi mu nawet do głowy, żeby zaprosić ją na kolację. Do czasu.

Obama z Bronxu, Bronx Obama, reż. Ryan Murdock (USA, 2014)

Louis jest osobą powszechnie rozpoznawaną. Ludzie proszą go o autografy i wspólne zdjęcia. Zdarza mu się pracować na planach filmowych zagranicznych produkcji i występować w hiphopowych teledyskach. Na co dzień jest aktorem w politycznym show. U jego boku pojawiają się Bill Clinton i Mitt Romney. Z pochodzenia jest Portorykańczykiem, zarabia na życie jako sobowtór Baracka Obamy, próbując ty samym zrealizować swój amerykański sen. Naśladowanie czterdziestego czwartego prezydenta USA opanował do perfekcji. Niestety jego umiejętności można podziwiać jedynie w konserwatywnym, momentami wręcz rasistowskim show satyrycznym. Agent Louisa traktuje swoją gwiazdę jak zwykły produkt, który ma mu przynieść czysty zysk. Obama z Bronxu to dokumentalny portret niezwykłego człowieka uzależnionego od popularności przywódcy, który nie ma pojęcia o jego istnieniu.

Pingpongowe lato, Ping Pong Summer, reż. Michael Tully (USA, 2014)

Karykaturalni bohaterowie – nieśmiałe nerdy, opryskliwi chuligani, rozchichotane dziewczyny i sztywni, ale mający dobre chęci rodzice – spędzają wakacje w świecie złożonym z popkulturowych fetyszy. Noszą kiepskie fryzury, kolorowe ubrania i złote łańcuchy. Zabijają nudę w salonach gier, gdzie pulsują światła i rozbrzmiewają kosmiczne dźwięki. Dźwigają monstrualne bumboksy i terroryzują okolicę muzyką elektroniczną. Chodzą do lunaparku i jedzą kręcone lody. Przede wszystkim jednak grają w ping-ponga, który urasta do rangi sportu ekstremalnego, życiowej filozofii, rozrywki dla prawdziwych mężczyzn. To wszystko jest tak kolorowe i beztroskie, że aż psychodeliczne.

Szczęściarze, Lucky Them, reż. Megan Griffiths (USA, 2013)

Mniej lub bardziej udane randki z muzykami, przypadkowy seks, regularne wizyty w barze u przyjaciółki, rockowe koncerty i praca od dawna w tej samej redakcji – tak wygląda beztroski i zarazem dość przewidywalny sposób na życie Ellie Klug, dziennikarki muzycznej z Seattle. Pewnego dnia Ellie otrzymuje od szefa zadanie, które przewróci jej świat do góry nogami. Ma napisać artykuł o Matthew Smicie – legendarnym rockmanie, który dziesięć lat temu po prostu zniknął. Śledztwo jest dla bohaterki podwójnym wyzwaniem: oznacza nie tylko podróż w muzyczną przeszłość Seattle, ale też trudny powrót do własnych wspomnień. Tajemniczy artysta, na którego ślad Ellie próbuje wpaść, kiedyś był bowiem jej wielką miłością. Usiłując dotrzeć do prawdy o jego losach, zaczyna przyglądać się własnemu życiu, uświadamia sobie brak tego, co utraciła, i odbywa przyspieszoną lekcję dojrzewania.

Whiplash, reż. Damien Chazelle (USA, 2014)

Młody perkusista dostaje się do prestiżowego konserwatorium muzycznego. Marzeniem ambitnego Andrew Neymana jest gra w szkolnej orkiestrze. Członkostwo w wygrywającym konkurs za konkursem zespole to awans w koleżeńskiej hierarchii i niemal pewna przepustka do dalszej kariery. Prowadzący go Terrence Fletcher jest lokalnym guru, ikoną jazzu, nauczycielem genialnym, ale wymagającym. Katorżnicze całonocne próby, nieludzka presja i krwawiące od ściskania pałeczek dłonie staną się codziennością chłopaka.

Fragmenty opisów filmów pochodzą z katalogu z oficjalnej strony www.americanfilmfestival.pl.