Otwarcie 32. Warszawskiego Festiwalu Filmowego zbliża się wielkimi krokami! Jeśli jeszcze nie wybrałeś filmów, na które wybierzesz się w trakcie tegorocznej edycji festiwalu i nie masz ochoty przekopywać się przez cały program, to koniecznie zajrzyj do kolejnej listy przygotowanej przez Recenzentów specjalnie dla Ciebie. Tym razem wybraliśmy 10 pozycji, o których mogliście wcześniej nie słyszeć, ale po festiwalu na pewno będzie o nich głośno! 

Błogosławione korzyści, Inshalla Istafadet, reż. Mahmoud al Massad (Jordania/Niemcy/Holandia/Katar, 2016)

Ahmad, pracownik budowlany zostaje aresztowany za wykorzystanie zaliczki klienta do pomocy kuzynowi. Chodziło o kupno dziesięciu nowych laptopów i zarobienie przy tym. Ze względu na procedury celne, laptopy utknęły na granicy. Ahmad nie mógł ani dostarczyć laptopów, ani oddać pieniędzy. Został skazany za defraudację na trzy miesiące więzienia. Uwolniony od zobowiązań świata zewnętrznego Ahmad znalazł się w miejscu, gdzie nie musi się martwić o jedzenie, gdzie ma nowych znajomych, żaden telefon go nie niepokoi. Powoli zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że czuje coś, czego nie czuł nigdy wcześniej – wolność. I wcale nie chce z niej rezygnować.

Ciemność, Las Tinieblas, reż. Daniel Castro Zimbrón (Meksyk/Francja, 2016)

Ziemia przestała się obracać, a dni przestały mijać. Toksyczna, gęsta mgła spowija las zanurzony w wiecznym półmroku. Argel spędza życie razem z rodzeństwem w zamkniętej piwnicy starego domku ich ojca. Ojciec powtarza im, że dzika bestia wędruje w głębi puszczy i oni mu wierzą. Kiedy najstarszy brat znika w tajemniczych okolicznościach, Argel rozpoczyna poszukiwania. To spowoduje złamanie ustalonego porządku i zasad, w których wzrósł. Stopniowo chłopak będzie odkrywać najciemniejsze sekrety i tajemnice,  które ukrywają zarówno jego ojciec i ciemny las.

Dziennik maszynisty, Dnevnik mašinovode, reż. Miloš Radović (Serbia/Chorwacja, 2016)

Statystyki pokazują, że w trakcie swojej kariery zawodowej każdy maszynista pracujący na kolei, nieumyślnie zabija od 15 do 20 ludzi. Ilija jest doświadczonym maszynistą, który zbliża się do emerytury. Na koncie ma rekordową liczbę 28 zabitych. W ślady ojca idzie jego 19-letni syn Sima. Za chwilę po raz pierwszy przejmie stery pociągu. Jest podekscytowany, ale i przerażony, że idzie za tym zostanie zabójcą. Mijają dni, Sima pracuje i nie wydarza się żaden wypadek. Żaden samobójca, bezdomny czy nieuważny człowiek nie wchodzi pod pociąg. Napięcie chłopaka w oczekiwaniu na wypadek staje się nieznośnie. Ojciec nie może patrzeć na jego męczarnie i postanawia wziąć sprawy w swoje ręce.

Dziewczyny nie latają, Girls Don’t Fly, reż. Monika Grassl (Niemcy/Australia, 2016)

Dziewczęta na wiejskich terenach Ghany zwykle zajmują się domem i opiekują dziećmi. Zdarzają się jednak takie, które mają niezwykłe marzenia i — co więcej —  są zdeterminowane, żeby je zrealizować. Pas startowy, hangar i niewielka klasa: to miejsce, gdzie 18-letnia Lydia i 20-letnia Esther mają nadzieję zrealizować swoje marzenie – nauczyć się latać. Uczęszczają do pierwszej szkoły lotniczej w Afryce Zachodniej, w której pewien ambitny Anglik stara się wyedukować młode wiejskie dziewczyny na pilotki. Jednak podczas treningu i codziennego życia w Aviation Academy zachodnie ideały zderzają się z afrykańskimi wartościami. Dziewczęta stopniowo zaczynają sobie zdawać sprawę z tego, że za marzenia o lataniu trzeba będzie zapłacić.

Mali Blues, reż. Lutz Gregor (Niemcy, 2016)

Muzyczny film drogi o niezwykle bogatej kulturze muzycznej Mali położonego w Afryce Zachodniej. Mali to kraj świecki, jednak dominującą religią jest tu islam. Islamiści nazwali muzykę wymysłem szatana i zakazali jej na rządzonych przez siebie terytoriach na północy. Malijscy artyści w obliczu szariatu walczą o pokój i wolność wyrażania się. Fatoumata Diawara, która jest dziś międzynarodową gwiazdą, Bassekou Kouyate, Master Soumy i inni muzycy malijscy opowiadają o sytuacji politycznej, o tym jak ważna jest muzyka dla ciała i duszy, jak jednoczy. Słuchamy ich utworów, oglądamy koncerty i wierzymy, że muzyka to zmiana, muzyka to życie.

Noc przez tysiąc godzin, Die Nacht der 1000 Stunden, reż. Virgil Widrich (Austria/Luksemburg/Holandia, 2016)

Ambitny Philip Ullich przejmuje od ojca prowadzenie rodzinnego biznesu. Pewnej nocy, w ich wiedeńskiej kamienicy w tajemniczy sposób zjawiają się… zmarli przodkowie. Zapoczątkują tym samym serię nieprzewidywalnych zdarzeń. W ciągu jednej długiej nocy będzie miało miejsce i morderstwo, i romans, i niebezpieczna gra z fałszywymi tożsamościami. Na jaw wyjdą skrywane dotychczas rodzinne tajemnice. Przodkowie wyjawią skąd tak naprawdę pochodzi fortuna Ullichów. W tej sytuacji nie wiadomo już komu można zaufać, kto kłamie, kto z kim dzieli wspólne sekrety , czy ma romans. Nie jest to takie proste w świecie, w którym nawet śmierć nie oznacza końca.

Park, reż. Sofia Exarchou (Grecja/Polska, 2016)

10 lat minęło i wioska olimpijska w Atenach znika. Opuszczone i zrujnowane obiekty nadają się tylko do rozbiórki. Po wspaniałych igrzyskach wioska miała zostać przekształcona w osiedle mieszkaniowe. Władze nie zrealizowały obietnicy i bramy zamknięto na kłódki. Dziś w ruinach mieszka trochę najbiedniejszych rodzin. Grupa tutejszych chłopaków szwenda się po opustoszałym terenie. Najstarszy z nich 17-letni Dimitris wraz z 22-letnią emerytowaną atletką Anną chcą uciec z wioski nad morze do podrzędnego ośrodka wypoczynkowego w pobliżu Aten. Portret młodego pokolenia, które zostało zdradzone i pozbawione przyszłości.

Polująca z orłami, The Eagle Huntress, reż. Otto Bell (Wlk. Brytania/Mongolia/USA, 2016)

Wydaje się niemożliwym, żeby tresować orły —  ptaki o rozpiętości skrzydeł ponad 2 metry i ostrych jak brzytwa pazurach. Jednak Kazachowie, szczególnie ci z prowincji Bayon-Ölgii, zajmują się tym od stuleci. Od wczesnego średniowiecza polują z orłami. Są wiernymi strażnikami tej tajemnej sztuki i przekazują ją z ojca na syna. 13-letnia Aisholpan ma zostać pierwszą od 12 pokoleń kobietą treserką orłów. Ma naturalny dar komunikowania się z ptakami i dzięki temu tworzy z nimi trwałą więź. Przy wsparciu rodziców Aishoplan zostaje pierwszą w historii dziewczyną, która bierze udział w Golden Eagle Festival, na którym rywalizować będzie z siedemdziesięcioma doświadczonymi treserami orłów.

Przeobrażenie, The Transfiguration, reż. Michael O’Shea (USA, 2016)

Queens w Nowym Jorku. 14-letni Milo jest outsiderem, sierotą ignorowanym przez szkolnych kolegów i zastraszanym przez starszych chłopaków. Jego schronieniem staje się mieszkanie, które dzieli ze starszym bratem. Aby uciec od samotności, zanurza się w świecie wampirów. Milo skrywa też mroczny sekret. Pewnego dnia, spotyka nową sąsiadkę Sophie. Czy chęć zbliżenia się do niej będzie silniejsza i pozwoli na stłumienie mrocznych pragnień? Zaskakujący anty horror pozbawiony sił nadprzyrodzonych. Skupia się na cierpieniach nastolatka i jego staraniach, by stworzyć postać, która będzie w stanie go ochronić i ostatecznie uwolnić od przeszłości.

We krwi, I blodet, reż. Rasmus Heisterberg (Dania, 2016)

W Kopenhadze jest lato – czas niekończących się dni i beztroskich nocy. Simon, student medycyny razem z kumplami Knudem, Sorenem i Esbenem dzielą mieszkanie. Teraz całą paczką imprezują – piją, podrywają dziewczyny, tańczą, uprawiają seks, potem odsypiają i następnego dnia balanga od nowa. I tak mija dzień za dniem. Przychodzi jednak moment, że wszyscy oprócz Simona chcą sprzedać wspólne mieszkanie i zacząć żyć na własną rękę. Chcą traktować swoją przyszłość poważnie i wreszcie dorosnąć. Jednak Simon nie chce porzucić dotychczasowego, beztroskiego życia. Nie jest gotowy na wzięcie za siebie odpowiedzialności. Przyjaźń zostaje wystawiona na próbę.

Fragmenty opisów filmów pochodzą z katalogu z oficjalnej strony www.wff.pl.